Θα ήθελα ...

Θα ήθελα να περάσω όλη μου τη ζωή ταξιδεύοντας... με την προϋπόθεση ότι θα μπορούσα από κάπου να δανειστώ μια άλλη ζωή για να την περάσω όλη σπίτι μου , μ'αυτούς που αγαπώ

100 T.T.D. ( Things to Do)


Θα τα βάλω σε σειρά

05 Απριλίου 2014

Θέλω Νο 22 ... Απολογισμός χρόνου και "ευχαριστώ" .

13 Φεγγάρια μετά...

Σαν σήμερα 6 Απριλίου πριν ένα χρόνο ήρθα στο Βερολίνο , κουβαλώντας μαζί μου ελάχιστες αποσκευές και πολλά όνειρα .
Προηγήθηκε φυσικά ο "εξαγνισμός" μου σχεδόν ένα χρόνο στη Μήλο ... εξαγνισμός από μια ζωή που με πηγαινόφερνε από την ευτυχία στη θλίψη , από την κορυφή στα τάρταρα , από τα πάντα στο τίποτα ...
Έχω αναφερθεί εκτενώς στα του βίου μου πριν, οπότε δεν θα το ξανακάνω και ο ένας χρόνος στη Μήλο ακόμη δεν έχει "κάτσει" σαν καθαρή εμπειρία μέσα μου , οπότε  λέω να αναφερθώ άλλη φορά ουσιαστικότερα σε αυτόν.
13 Φεγγάρια μετά λοιπόν , δανείζομαι τον τίτλο του υπέροχου βιβλίου της Φρίντα Μπιούμπι , και κάθομαι να κάνω ή να προσπαθήσω τουλάχιστον , ένα απολογισμό για όσα συνέβησαν όσα έτυχαν όσα έμαθα όσα ξέχασα όσα είδα όσα έχασα όσα σχεδίασα και όσα περιμένω από εδώ και μπρος ...
Ήταν βράδυ Σαββάτου όταν έφτασα στο Βερολίνο που έμπαινε στην απόψυξη , μεταμορφώνοντας τα τελευταία χιόνια σε νερό και κρατώντας τη θερμοκρασία χαμηλά τα βράδια , κάνοντας γνωστό σε τύπους σαν εμένα που μόλις είχαν ¨σκάσει μύτη¨ ότι ήρθαν σε άλλη χώρα !
Το πρώτο βράδυ βγήκα έξω ( από τα ελάχιστα τελικά βράδια που βγήκα έξω όσο ζω εδώ) , πήγα να βρω τη Βάγια , τη φίλη που έπαιζε σαξόφωνο σε ένα μικρό μπαράκι και είχαμε κανονίσει να βρεθούμε , μιας και εκείνη τότε ζούσε εδώ και κάνοντας συχνά skype είχαμε αρχίσει να κάνουμε τα πρώτα μας κοινά όνειρα και σχέδια ...
Ήταν ένα πολύ όμορφο πρώτο βράδυ με χαμόγελα , αγκαλιές , συστάσεις και κουβέντες ...
Συνάντησα αρκετούς Έλληνες που ζουν εδώ και ένιωσα αρκετά οικεία για πρώτη μέρα...
Από τότε δεν ξανασυνάντησα τόσους "συμπατριώτες" μαζεμένους ποτέ άλλοτε αυτόν τον χρόνο , εκτός από μια δυο περιπτώσεις κακοστημένων συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας , που μετά απέφευγα συστηματικά .
Η ζωή μου άλλαζε , οι μέρες μου άλλαζαν , οι νύχτες μου άλλαζαν ... όλα έδειχναν να αλλάζουν δρόμο μέσα μου ... άλλαζα εγώ ... και το Βερολίνο απλά βοηθούσε να προσαρμοστώ , όχι στη Γερμανία , αλλά στην καινούργια ταυτότητα που φαινόταν να αποκτώ.
Τεράστιες καθημερινές βόλτες με το ποδήλατο , που ακόμη συνεχίζω , πότε με παρέα πότε μόνος , πότε με λόγο πότε χωρίς , πότε με προορισμό πότε χωρίς , με εκπαίδευαν στη συγκεντρωμένη σκέψη , στην αποκωδικοποίηση των επιθυμιών μου , χωρίς να το καταλαβαίνω ...
'Ετσι γνώρισα και ένα μεγάλο κομμάτι της πόλης , ανακάλυψα τα σημεία μου , ζούσα την βερολινέζικη καθημερινότητα σαν ένα κομμάτι της .
Οι "διαδρομές" μου εδώ αυτό το χρόνο πιο συγκεκριμένες από το παρελθόν μου ... έπαψα να χάνομαι σε οτιδήποτε με οποιονδήποτε , έπαψα να σκορπίζομαι εδώ και εκεί , να κάνω αόριστες σκέψεις και απραγματοποίητους σχεδιασμούς ...
Με βοήθησε η ηλικία ( μεγάλωσα πια ), η χώρα , πολύ οργανωμένη για τύπους "γιούργια¨σαν εμένα , η αφραγκία , έπρεπε σοβαρά να σκεφτώ πως θέλω να συνεχίσω , με βοήθησες εσύ ...
Εσύ που θα διαβάσεις κάποια στιγμή την "απολογία" μου και θα καταλάβεις πόσο σημαντικό ρόλο παίζεις στην ζωή μου .
Το μικρό δωματιάκι που ζω συγκέντρωσε όλη μου την ενέργεια όλη μου τη όρεξη όλη μου την τρέλα για ζωή ... με έπνιξε με αγάπη και ευτυχία , με αγκαλιές και όνειρα ... με φροντίδα που έδινα και έπαιρνα ... με ξέπλυνε από ένα σωρό βρωμιά που κουβαλούσα μέσα μου , βρωμιά που στο παρελθόν ευχαρίστως δεχόμουν γιατί έβλεπα μόνο το φανταχτερό της περιτύλιγμα ...
Συγκεντρώθηκα λοιπόν , εστίασα για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια σε αυτό που αγαπώ , σε αυτό που αγάπησα μετά το χορό ... στη φωτογραφία .
Η μηχανή μου εδώ και καιρό είναι επέκταση του χεριού μου , αλλά εδώ άρχισα να συγκεντρώνω το βλέμμα και να ελευθερώνω το μυαλό ... 
Καταλυτική η βοήθεια της Βάγιας σε αυτό ... όντας πιο ελεύθερη στην έκφραση από εμένα με πολύ λιγότερα στεγανά με ξεμπλόκαρε πολλές φορές από τον ενοχοποιημένο μου καθωσπρεπισμό στη οπτική της τέχνης γενικότερα ... 
Από τους πειραματισμούς μας εξάλλου με βρήκε και ,η φίλη μου πια , η Γιώργα και μου άνοιξε την πόρτα για έναν όμορφο , γεμάτο ευγένεια , καλλιέργεια και προοπτικές κόσμο ...
Έτσι έκανα την πρώτη μου έκθεση εδώ , παρουσίασα τα πρώτα μου βίντεο έτσι ξεκίνησαν τα όνειρα μου να παίρνουν σάρκα και οστά έτσι κάνω όνειρα για το μέλλον ... 
Τυχερός και ευλογημένος ... έτσι νιώθω , για όσους γνωρίζω ... για ότι κάνω .
Ευγνωμοσύνη για όλα και είναι υπέροχο σαν συναίσθημα...
Μέσα σε 13 φεγγάρια λοιπόν ... 
Έχασα  τις ψευτοχλιδές , τα ακριβά αυτοκίνητα , τα ακριβά έπιπλα , τα φανταχτερά ρούχα 
τα σχεδόν καθημερινά ξενύχτια έξω ... για να είμαι ειλικρινής μια στο τόσο μερικά μου λείπουν ( στα περισσότερα από αυτά είχε προηγηθεί ο εξαγνισμός της Μήλου )
Έχασα τον πατέρα μου που "έφυγε" να πάει να βρει τη Μάνα μου ...
Έχασα  παρέες που όπως αποδείχτηκε ήταν άσκοπες ή ρηχές ...
Δεν έχασα  πραγματικούς φίλους , που η απόσταση δεν επηρέασε τη σχέση μας ...
η Βιβή μου είναι και θα παραμείνει η κολλητή μου , ο άνθρωπος μου .
η Βάσω μου που μιλάμε συχνά και ξέρω πως με νοιάζεται και με αγαπά , όπως και η Δέσποινα εξάλλου ... οι Δέσποινες  , ο Γιάννης  Βίτσας μου , η Μαρία μου η Καφφέ  , η Άννα , ο Σταύρος , ο  Γιώργος, η Μαρία...
Μου λείπουν οι βόλτες στη Μήλο και οι βουτιές στις έρημες παραλίες ξεβράκωτος , τραγουδώντας δυνατά ...
Τα γέλια με την Άννα μέχρι σκασμού και οι εξομολογήσεις τις παρασκευές μέχρι το πρωί ...
Οι βραδινές βόλτες με το αυτοκίνητο χωρίς προορισμό 
Βρήκα καινούργιους καλούς φίλους ...
Τη Μπεάτε που μου εκφράζει τόσο γλυκά την αγάπη της .
Τον Φάρσιατ που είναι ο πιο μπον βιβέρ τύπος που ξέρω εδώ .
Βρήκα τη Γιώργα  , τον λόγο να θέλω να γίνομαι καλύτερος κάθε μέρα σε ότι κάνω ... τον άνθρωπο που με πιστεύει και με εμπιστεύεται , τον ορισμό της φιλίας χωρίς όρους.
Γνώρισα πολύ σπουδαίους πραγματικούς καλλιτέχνες που θα αναφερθώ σε άλλο ¨επεισόδιο" γι' αυτούς .
Δεν έμαθα γερμανικά ακόμη !!! ή πολύ ανόητος είμαι ή πολύ μεγάλος πια ...
Έμαθα όμως πως η Γερμανία, όση έχω δει μέχρι τώρα, είναι μια πολύ όμορφη , οργανωμένη χώρα , που την αγαπούν και τη φροντίζουν πολύ οι κάτοικοι της και αυτό με κάνει συχνά να ζηλεύω...
Έμαθα ακόμη πως όσο έχεις όρεξη για τη ζωή , όσο την αγαπάς , όσο προσπαθείς εκείνη σου επιστρέφει κουράγια και ελπίδες ,χαρά και δράση , γνώση και εμπειρίες ... 
Έμαθα να με αγαπώ λίγο πιο πολύ και να εκδηλώνω την αγάπη μου για τους άλλους ,
και να πιστεύω στους άλλους αλλά με σύνεση και λογική ...
"διότι αν δεν πιστέψεις ξανά στους ανθρώπους δεν αξίζει αυτό που λέμε ζωή."
 όπως λέει ο εξαίρετος ποιητής Γιώργος Χριστοδουλίδης .



Σε ευχαριστώ που με αγαπάς και με βοηθάς , σε ευχαριστώ για όλα.

1 σχόλιο: