Θέλω Νο 18 ... Να φύγω ...

Ίσως ποτέ να μη σκέφτηκα σοβαρά καμία από τις μεγάλες μου αποφάσεις , ίσως να μην τις σκέφτηκα πολύ , ίσως να μην τις σκέφτηκα καν ...

Πολλές από αυτές άλλαξαν εντελώς τη ζωή μου , μου άλλαξαν τρόπο ακόμη και τόπο . 

Ήμουν μικρός όταν αυτομόλησα , ήμουν άπειρος όταν έκανα δική μου δουλειά , ήμουν φοβισμένος όταν ξεκίνησα τα ταξίδια ... είμαι όλα αυτά και άλλα τόσα , τώρα που αλλάζω τη ζωή μου ...Είμαι όμως σίγουρος πως αυτή η αλλαγή πρέπει να γίνει .

Κατασκεύασα δεσμεύσεις και υποχρεώσεις , ένιωσα φυλακισμένος μέσα σε ότι πέτυχα , εξαρτήθηκα από ψευδαισθήσεις ... και όλα αυτά , νομίζοντας ότι κάνω τη ζωή μου καλύτερη , ξεχωριστή , μοναδική  ...

Λάθος μεγάλο ...

Τίποτα από ότι θεωρούσα σπουδαίο δεν χρειαζόμουν για να ομορφύνει η ζωή μου .

Έτσι φτάνω στο σήμερα ...

Είναι περίπου 7.30 το απόγευμα , τελευταία μέρα του Απρίλη ... είναι η μέρα που επέλεξα να ξεκινήσω τη μεγάλη αλλαγή ...

Έχει καλοκαιρινή ζέστη και έναν εκπληκτικό ήλιο , που φροντίζει να μην σηκώνεται η τρίχα  στο χέρι , πάνω στο κατάστρωμα του πλοίου που κάθομαι και γράφω αυτές τις αράδες , από το απογευματινό αεράκι της θάλασσας .

"Αδαμάντιος Κοραής" είναι το όνομα του τρόπου μεταφοράς μου στην καινούργια άγνωστη ζωή μου .

Ο ήλιος με χτυπάει στο πρόσωπο λίγο πριν βουτήξει στο νερό για να κρυφτεί και εγώ κοιτώ την θάλασσα που αφήνουμε πίσω μας ... Αυτή η μαγική εικόνα είναι τόσο σπουδαία που κάνει τη μεγάλη αλλαγή της ζωής μου να μοιάζει μια μικρή ασήμαντη κραυγή από ένα ψαροπούλι στη μέση του πελάγους .

Έχει τεράστια δύναμη η φύση , να σε καθηλώσει , να σε κάνει να νιώσεις ένα τίποτα ... αλλά να σε κάνει να νιώσεις ότι είσαι τα πάντα !

Στην τέλεια εικόνα που βλέπω βάζω τον δικό μου ήχο .

Βάζω στα αυτιά μου τα ακουστικά του iPhone  και ακούω το Ride like the Wind του Christopher Cross ... Αυτό επέλεξα για να ντύσει την πιο σπουδαία στιγμή της ζωής μου των τελευταίων χρόνων ... σας αφήνω για λίγο ...

Συνεχίζεται κάτω από νέες συνθήκες πια ...